คืนความศุกร์วันนี้ The Isaander พาท่องไปที่สะพานข้ามแม่น้ำจังหวัดแห่งหนึ่งในภาคอีสาน
พร้อมเรื่องราวความหลังของนักข่าวคนหนึ่ง วันเวลานัน-เขากลับบ้านไปพลันหวนคิดถึงนักจัดรายการวิทยุผู้หนึ่งที่ประสบชะตากรรมอันแปลกต่างออกไป ในวันที่การเมืองไทยเปลี่ยนหน้าฉาก
*จากชื่อเรื่อง คุณผู้อ่านสามารถเปิดเพลงสุดฮิตของอ้าย ประยูร ศรีจันทร์ ศิลปินจากอำเภอกุดชุม ยโสธรไปด้วยก็ได้
____________________
คนบ้านเดียวกัน
ผมทะยานไปกับพาหนะสองล้อผ่านสะพานที่ครั้งหนึ่งมีชื่อว่าเสรีประชาธิปไตย 2497 หลังห่างร้างไปนาน และใช้ชีวิตต่างที่เป็นส่วนใหญ่ กลับบ้านเกิดคราวนี้ผมหวนคิดถึงหลายสิ่งหลายอย่าง หนึ่งในนั้นคือเรื่องของคนคนหนึ่ง คนที่กำลังจะเลือนลับจากภาพจำส่วนตัว
คนบ้านเดียวกัน
กว่าห้าปีที่แล้ว ในแดดระอุช่วงเมษายน โทรทัศน์และสื่อออนไลน์ในประเทศต่างลงข่าวครึกโครมถึงการโรมรันระหว่างรัฐกับประชาชนกลางกรุง ขณะนั้นในอีกภูมิภาคซีกตะวันออกเฉียงเหนือ เขาคนนั้น คือหัวขบวนแรกๆที่สื่อมวลชนเอ่ยถึง และคนในสังคมส่วนหนึ่งเห็นว่าเขาคือชนวนเหตุของความรุนแรง
ในวันเวลานั้น- ผมก็รับรู้เช่นเดียวกับสื่อส่วนใหญ่บอก เขาเปรียบเหมือนวายร้ายและสัญลักษณ์ของความวุ่นวายทางการเมือง หากความจงเกลียดจงชังเป็นคำพูดขั้นสุด ของคนที่ไม่ยินดีต่อสิ่งที่เกิดขึ้น เขาได้รับสิ่งนั้นจากผมไปเต็มๆ
กระทั่งหลังสิ้นเปลวเพลิงแผดเผาหน้าฉากการเมืองไทย ข่าวที่ผมได้ยินก็คือ เขากลายเป็นหนึ่งในผู้ต้องหาคดีทางการเมือง ศาลชั้นต้นและอุทธรณ์สั่งจำคุก 1 ปี แต่เพราะถูกจำคุกมาก่อนคำพิพากษาแล้ว 15 เดือน เขาจึงได้รับการปล่อยตัว
และแล้วไม่กี่ปีต่อมาเมื่อเกิดรัฐประหาร ผมก็ได้ยินข่าวว่าเขาถูกเรียกรายงานตัว เนื่องจากจัดรายการในสถานีวิทยุแห่งหนึ่งและถูกมองว่าเป็นฝ่ายตรงข้าม
ก่อนเรื่องราวจะค่อยๆหนีห่างการรับรู้ หลังเรียนจบผมทำงานที่แรกเกี่ยวกับด้านข่าว ที่ในที่สุดโชคชะตาก็หมุนเรามาบรรจบจนได้ เมื่อมีโอกาสพบกันครั้งนั้นในงานเสรีภาพสื่อ เขาเล่าด้วยวาจาฉะฉานสไตล์นักจัดรายการวิทยุว่า ตั้งสถานีวิทยุชุมชนเมื่อปี 2550 โดยอยากให้คลื่นความถี่ช่วยแพร่กระจายเสียงความคิดของเขาออกไป สถานีของเขาถูกปิดรอบแรกช่วงเหตุการณ์พฤษภาคมปี 2553 ครั้งนั้นถูกพังสถานี พอถึงเดือนพฤษภาคม 2557 เขาจึงตัดสินใจปิดสถานีเอง ให้ฝ่ายสถานีเอาเครื่องหนี เพราะกลัวโดนทำลาย แต่ที่สุดก็ถูกเรียกไปคุยในค่ายทหาร และต้องเข้าปรับทัศนคติ 7 วัน พร้อมทีมงาน 4 คน
หลังจากนั้น เขายังไม่เคยเปิดสถานีวิทยุอีกเลย…
อย่างไรก็ตามเมื่อเวลาผ่านพ้นไปอีกระยะ การเลิกจัดรายการนั้นเทียบไม่ได้กับคำพิพากษาฎีกาที่เขาต้องพบเผชิญ เพราะมันร้ายแรงถึงขั้นต้องโทษประหาร ทว่าได้รับการลดหย่อนลงมาเหลือจำคุกตลอดชีวิต
"บรรพบุรุษผมก็เคยถูกฆ่าแบบนี้ วาสนาเขาไม่ดีเท่าผม ปู่ผมถูกกล่าวหาว่าเป็นกบฏผีบุญ ถูกตัดคอเลยนะ ผมโชคดีกว่าเยอะ แค่ติดคุกตลอดชีวิต" เขาบอกอย่างนั้นกับนักข่าวท้องถิ่นที่ติดต่อสัมภาษณ์ ก่อนเข้าไปเริ่มชีวิตใหม่อีกครั้งในเรือนจำ ที่ที่เขาเคยถูกปล่อยตัวออกมา และเริ่มมาทำสถานีวิทยุอีกครั้งก่อนต้องปิดตัวลงเพราะพิษการเมือง นอกจากนี้เขายังรู้สึกด้วยว่าคำพิพากษาดังกล่าวนั้น ตอกย้ำถึงชะตาชีวิตที่บิดเบี้ยวไปตามจังหวะบีบคลายของอำนาจที่มองไม่เห็นอีกด้วย
ท้ายที่สุด ผมไม่รู้หรอกว่าเขาผิดหรือถูกเพียงใด ยิ่งไม่รู้ด้วยว่าความรู้สึกของเสียงข้างในจิตใจที่มีต่อเขาจะเปลี่ยนแปลงไปหรือไม่
ท่ามกลางความเคลือบแคลงสับสนของการรับรู้เรื่องราวในคดี ปนเปด้วยเหตุทางการเมือง หรือเรื่องอื่นที่ยังไม่เคยถูกชำระ ยิ่งสื่อและเสียงของประชาชนถูกลดทางเลือกลง ผมยิ่งบอกไม่ถูก ว่าตัวเองรู้สึกอย่างไรกันแน่
รถยังคงแล่นไปเรื่อยๆ ผ่านสะพาน ถนน เข้าสู่เขตตัวเมือง ผมขับผ่านสถานที่ต่างๆ แล้วที่สุดก็ผ่านที่ที่เคยเป็นสถานีวิทยุชุมชนอันเป็นที่เดียวกับที่้เขาเคยชวนมาพบปะหากได้กลับบ้าน
ที่นั่นยังคงปิดร้างและเงียบงัน…
.
.
ภาพประกอบ : fanjianhua/freepic
.
#ดิอิสานเด้อ #theisaander #คืนวันศุกร์ #คืนความสุข #คนอุบล #ลำมูลแห้ง #สะพานเสรีประชาธิปไตย #ประยูรศรีจันทร์ #กุดชุม #กบฏผีผู้มีบุญ #กบฏผีบุญ #วิทยุชุมชน #ยามไดชิมีประชาธิปไตยที่จริงแท้ — at ลำน้ำมูลใต้สะพานเสรีประชาธิปไตย.
תגובות